20 Απριλίου

Βαθειά είναι πάντα η αγάπη, που έχουν οι άνθρωποι για τον τόπο που γεννήθηκαν. Η ζωή τους είναι δεμένη με πρόσωπα και πράγματα, που τα γνώρισαν μόλις άρχισαν να καταλαβαίνουν τον κόσμο. Η ξενητειά είναι πάντα αφιλόξενη και το ψωμί της είναι πικρό, γι'αυτό και η νοσταλγία των ξενητεμένων είναι από τα πιό λεπτά ανθρώπινα συναισθήματα, καθώς το βλέπομε στα τραγούδια της ξενητειάς. ΄Εν' από αυτά τα τραγούδια τελειώνει με αυτά τα λόγια· "Χαράστον όπου νταγιαντά" - χαρά σε κείνον που αντέχει στην πικρή ζωή της ξενητειάς. Γι' αυτό κ' οι όσιοι ασκηταί επάλαιψαν και με τούτο το φυσικό συναίσθημα του ανθρώπου. Έφευγαν από τον τόπο τους κι έπαιρναν τον δρόμο για ξένα μέρη. Εκεί, άγνωστοι και μόνο "τω θεώ γινωσκόμενοι", απαλλαγμένοι από κάθε δεσμό σε πρόσωπα και πράγματα, εδίνονταν στον Θεό. Τέτοιος είναι ο όσιος Ιωάννης ο Παλαιολαυρίτης, τον οποίον γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία

Ἀπολυτίκιον, Ἦχος πλ. δ´

Ἐν σοί Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα· λαβών γάρ τόν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καί πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διό καί μετά Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Θεόδωρε τό πνεῦμά σου.

Κοντάκιον, Ἦχος α´. Τὸν τάφον σου Σωτήρ

Φωτός καταστολήν, ἱερῶς ἐξυφαίνων, τριχίνῳ σεαυτόν, περιέστελλες ῥάκει, Θεόδωρε πανόσιε, Παρακλήτου κειμήλιον· ὅθεν χάριτος ὑπερφυοῦς ἠξιώθης, μύρον εὔοσμον, ἀπό τοῦ τάφου βλυστάνων, ψυχῶν καθαρτήριον.