|
Ο όσιος Αλέξιος ο ανθρωπος του Θεού, του οποίου η Εκκλησία σήμερα τιμά την μνήμη, αμέσως μετά τον γάμο του παρέδωσε το δαχτυλίδι στη νύμφη κι εξαφανίσθηκε. Έζησεν έπειτα τον βίο του άγνωστος και φτωχός ανάμεσα σε ξένους και δικούς, "μόνω Θεώ επιγινωσκόμενος", απαλλαγμένος από κάθε εγκόσμιο δεσμό, λυτρωμένος από την έλξη προς τα πρόσωπα και τα πράγματα, ο Θεός μόνο κι αυτός - "ενώπιος ενωπίω", ώστε να του ταιριάζει και να του ανήκη η προσωνυμία του ανθρώπου του Θεού. Τέτοιες πράξεις εμείς δεν τις καταλαβαίνομε. Κι όχι μόνο τούτο, μα και τις ειρωνευόμαστε και τις κατηγορούμε. Κι όμως υπάρχει σ' αυτές απροσμέτρητο πνευματικό βάθος και πολύ μεγάλος ηρωισμός. Κάποτε ένας νέος ρώτησε έναν ασκητή να του δείξη τον δρόμο της ασκήσεως. Κι ο ασκητής είπε· "Δεν υπάρχει δρόμος, υπάρχει βάραθρο· ή αφήνεσαι στα χέρια του Θεού και πέφτεις ή δεν πέφτεις". Ἀπολυτίκιον , Ἦχος δ´Ἐκ ῥίζης ἐβλάστησας, περιφανοῦς καί κλεινῆς, ἐκ πόλεως ἤνθησας, βασιλικῆς καί λαμπρᾶς, Ἀλέξιε πάνσοφε· πάντων δ᾽ ὑπερφρονήσας, ὡς φθαρτῶν καί ῥεόντων, ἔσπευσας συναφθῆναι, τῷ Χριστῷ καί Δεσπότῃ. Αὐτόν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Κοντάκιον, Ἦχος δ´. Ἐπεφάνης σήμερονἈλεξίου σήμερον τοῦ πανολβίου, ἑορτήν τήν πάνσεπτον, ἐπιτελοῦντες εὐσεβῶς, αὐτόν ὑμνήσωμεν λέγοντες· χαίροις Ὁσίων τερπνόν ἐγκαλλώπισμα. |
