|
Ο βίος και το μαρτύριο του αγίου Νικάνδρου μας θυμίζουν το χρέος που έχομε απέναντι στους νεκρούς και τα λείψανα των Αγίων. Ο άγιος Νίκανδρος το είχε κάμει έργο του· φρόντιζε να μαζεύη και να ενταφιάζη τα σώματα των αγίων Μαρτύρων. Όχι μόνο στους Χριστιανούς μα και στους ειδωλολάτρες είναι ανόσιο να μείνει άταφος νεκρός. Αφήνοντας το παράδειγμα της Αντιγόνης, που τόλμησε να θάψη τον αδελφό της Πολυνείκη, φέρνομε στην μνήμη μας τον Ιωσήφ και το Νικόδημο, που τόλμησαν και ζήτησαν για να θάψουν το ακήρατο σώμα του Κυρίου. Η τιμή στους νεκρούς και στους τάφους των νεκρών είναι δείγμα σεβασμού προς την αξία του ανθρώπου. Στους χριστιανούς πιο πολύ η τιμή προς τα ιερά λείψανα, προς το υλικό δηλαδή σκήνος, εκείνο που μένει όταν φύγη η ψυχή, συνδέεται με την ελπίδα και την προσδοκία της αναστάσεως των νεκρών, που θα είναι η ανάσταση των σωμάτων. Ἀπολυτίκιον, Ἦχος δ´.Τούς Μάρτυρας Χριστοῦ ἱκετεύσωμεν πάντες, αὐτοί γάρ τήν ἡμῶν σωτηρίαν αἰτοῦνται, καί πόθω προσέλθωμεν πρός αὐτούς μετά πίστεως, οὗτοι βρύουσι τῶν ἰαμάτων τήν χάριν, οὗτοι φάλαγγας ἀποσοβουσι δαιμόνων, ὡς φύλακες τῆς πίστεως. Κοντάκιον, Ἦχος β´. Τοῖς τῶν αἱμάτων σουὩς ἀγαπήσας Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν, τῶν ἐπιγείων ἁπάντων ἠλόγησε, Μαρτύρων χορός ὁ ὀκτάριθμος, καὶ κεφαλάς ἐκτεμνομένοι ἔκραζον· προσδέχου Οἰκτίρμον τοὺς δούλους σου. |
