|
Ο καιρός μας είναι μια εποχή φοβερά πεζή και αντιπνευματική. Οι άνθρωποι δεν σκέπτονται παρά μόνο το υλικό συμφέρον, τι είναι ωφέλιμο και τι αποφέρει κέρδος σε χρήματα, σε κοινωνική επιρροή, σε πολιτική εξουσία. Μέσα σε τέτοιες αντιλήψεις ούτε που τολμά βέβαια κανείς να μιλάη σοβαρά για μοναχική ζωή και για ασκητικό βίο. Ο μοναχισμός θεωρείται σαν ένα ιδεώδες της παλιάς εποχής και μάλιστα σαν περεξήγηση και παρερμηνεία της ευαγγελικής διδαχής. Κι όμως η δόξα της Εκκλησίας υπήρξε ο μοναχισμός, μ' όσα κι αν λέγωνται στον καιρό μας πως τάχα η Εκκλησία πρέπει να αφήση τα μοναστήρια και να αναπτύξη κοινωνική δραστηριότητα. Τα μοναστήρια έδωκαν μεγάλους Πατέρας, άνδρας ιερούς και αγίους, με οσιότητα βίου και γεμάτους πνευματική πείρα, όπως είναι οι όσιοι Αυξέντιος, Μάρων και Αβραάμης, των οποίων σήμερα επιτελούμε την μνήμη. Ἀπολυτίκιον, Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφαγισθέντοςΤῆς ἐρήμου πολίτης καί ἐν σώματι ἄγγελος, καί θαυματουργός ἀνεδείχθης, θεοφόρε Πατήρ ἡμῶν Αὐξέντιε· νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τούς νοσοῦντας, καί τάς ψυχάς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σοῦ πᾶσιν ἰάματα. Κοντάκιον, Ἦχος β´. Τήν ἐν πρεσβείαιςΚατατρυφήσας θεόφρον τῆς ἐγκρατείας, καί τάς ὀρέξεις τής σαρκός χαλινώσας, ὤφθης τῇ πίστει σου αὐξανόμενος, καί ὡς φυτόν ἐν μέσῳ τοῦ Παραδείσου ἐξήνθησας, Αὐξέντιε Πάτερ ἱερώτατε. |
