|
Ο Απόστολος παύλος σε μια του επιστολή γράφει πως επιθυμεί και ελπιζει να μεγαλυνθή ο Χριστός στο ασθενικό του σώμα "είτε δια ζωής είτε δια θανάτου". Είτε δηλαδή αν θα ζήση είτε αν θα πεθάνη μαρτυρικά, αυτό θα είναι για τη δόξα του Χριστού. Αυτό συμβαίνει και με όλους τους Αγίους της Εκκλησίας, και μ' εκείνους που φθάνουν στην ηθική τους τελείωση με ειρηνικό θάνατο και μ' εκείνους που μαρτυρικά "τελειούνται". Και στις δύο περιπτώσεις μεγαλύνεται ο Χριστός "εν τη θνητή σαρκί ημών". Αυτό συνέβη και με τους δύο Αγίους που γιορτάζομε σήμερα, τον άγιο και πρώτον επίσκοπο Σμύρνης Βουκόλον, που "εβίωσεν οσίως" κι απέθανε ειρηνικά και τον άγιο μάρτυρα Ιουλιανό, που καρφώθηκε χέρια και πόδια στη γη και παρέδωκε το πνεύμα του στον Θεό. Ένας ύμνος ανήκει στο ανθρώπινο σώμα, το ποίημα του Θεού, που μαζί με τ' άλλα "τοις αγίοις παρέχει της ψυχής την ανδρείαν επιδείκνυσθαι". Ἀπολυτίκιον, Ἦχος δ´Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Βουκόλε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Κοντάκιον, Ἦχος α´Ὁ μήτραν παρθενικήν ἁγιάσας τῷ τόκῳ σου, καί χεῖρας τοῦ Συμεών εὐλογήσας ὡς ἔπρεπε, προφθάσας καί νῦν ἔσωσας ἡμᾶς Χριστέ ὁ Θεός. Ἀλλ᾽ εἰρήνευσον ἐν πολέμοις τό πολίτευμα, καί κραταίωσον Βασιλεῖς οὕς ἠγάπησας, ὁ μόνος φιλάνθρωπος. |
